Met mijn heup leun ik tegen de commode. Haar handje klemt zich om mijn duim als ik haar pyjama uittrek. Haar longen vullen zich met lucht en een pruillip kondigt groot verdriet aan. Twee tellen later huilt ze vanuit het diepste van haar ziel. Ze is 5 weken oud en de wereld is zwaar. Haar kamer is het kleinste hokje in het huis, maar met de bergen die we op de muur schilderden en een houten commode die je op kan klappen een plek die haar hopelijk veel geborgenheid zal brengen. Maar verschonen, dat blijft een beetje verdrietig.

De commode is met liefde gemaakt door mijn beste vriendinnetje en haar man. Toen haar zoon geboren werd bleek dat er weinig commodes op de markt waren voor lange mensen en ontwierpen ze een commode die je op jouw hoogte aan de want kan hangen en weer op kan klappen als je klaar bent. Voor onze kleine kinderkamer een fantastische oplossing.
Op de planken van de commode liggen de wasbare luiers, de hippe printjes zijn mijn nieuwe verslaving geworden. Als je voor een duurzame commode gaat, dan moet je het wel echt goed doen hebben we besloten. Dus gingen wij all the way voor duurzaamheid. Ik vouw een luier met vissenmotief om de billen van mijn kleintje. Dit is het moment dat ze stopt met huilen en mij met grote ogen aankijkt. Het is weer gedaan. Als ik haar optil geef ik haar een dikke kus, wat is ze toch een schatje.  In haar wiegje valt ze vredig in een diepe slaap.

Ik zucht, eindelijk tijd voor de was. Het aankleedkussen maakt plaats voor een grote stapel ongevouwen rompertjes. Neuriënd vouw ik de was op. Met een grote stapel gevouwen was tussen mijn armen en kin loop ik naar de kast. Met mijn vrije elleboog klap ik de commode dicht. Klaar is kees, het is tijd voor de lauwe thee die al een half uur beneden op me wacht. Het leven met een kleintje, mooi en best vermoeiend.

Liefs 

xxx

Nynke